அம்மா வந்தாள்(தொடர்ச்சி)

அம்மாவுக்கு வயதாகிவந்த்துபோலவே அண்ணாவுக்கும்

வயதாகி வந்தது.அண்ணாவும்,மன்னியும் தனிப்பட்ட

சோகத்தை அநுபவித்தவர்கள்.ஒரு வர்த்தக கப்பலில்

வேலையாகச்சென்றிருந்த

அவர்களது ஒரே மகன் 23வயது கிருஷ்ணன் பயணித்த

கப்பல் ஆஸ்திரேலிய எல்லைக்கப்பால் காணேமல்

போய்விட்டது..கப்பலைப்பற்றின தகவலே கிடைக்காமல்

அதில் பணிபார்த்த வாலிபர்களின் பெற்றோர்கள் எல்லாம்

இரண்டு ஆண்டுகளில் பிள்ளைகள் திரும்பிவிடக்கூடும்

என்கிற எதிர்பார்ப்பில் இருந்தார்கள்..அந்த துக்கம் அண்ணனையும் மன்னியையும் உளரீதியாகவும்,உடல்ரீதியாகவும்பாதித்த்தில்

எதும் வியப்பில்லை அப்படிப்பட்ட நிலையினால் அம்மா அவர்களுக்கு சுமையாக மாறிவிட்டாள் என்கிற உணர்வு

என்னைத்துன்புறுத்தியது. ஆனால் அதற்கு என்ன நிவர்த்தி என்று எனக்குப்புரியவில்லை..என் இரண்டாவது அண்ணன் கமார் வெகு ஆண்டுகளாக அமெரிக்காவில் இருந்தான்.என் தம்பி சேகர் துபாயில் இருந்தான்.நான் சென்னையில் தனியாக இருந்தேன்.வேலைக்குக் காலையில் சென்றால் இரவு எப்போது வீடு திரும்புவேன் என்று சொல்ல முடியாத அலுவலகப்படி.அம்மா நிச்சயமாகத் தனியே விட முடியாத

கவனிக்கப்பட வேண்டிய கட்டத்தில் இருப்பதாகத்தோன்றியது..

(இன்னும் வரும்)